Ik heb de behoefte om me te verontschuldigen. Ik weet niet naar wie ik me verontschuldig, maar ik weet wel waarom. Ik ben onwetend geweest en ook een beetje onverschillig en naïef. Ik ben een bevoorrechte burger van de westerse wereld die niet geloofde dat oorlog een persoonlijke bedreiging was. Maar ik heb me daarin terughoudend opgesteld, ik ben me bewust geweest en soms bezorgd over oorlogen en het geweld dat daarin voorkwam, maar ik heb me nog nooit betrokken gevoeld.

Ik heb een superieure houding gehad, de mannen en vrouwen bekeken die in Irak, Afghanistan, Syrië vochten als mensen die op een lager niveau van bewustzijn functioneerden, onbewust dat zij werden gemanipuleerd door propaganda die gevoed werd door de overheden gecontroleerd door zakelijke hebzucht.

Ik deed niets. Ik ben inactief geweest terwijl ik de behoefte van Liefde om actie te ondernemen wel heb omhelst. Tot nu toe heb ik deze gebeurtenissen buiten mijzelf gezien en niet als mijn verantwoordelijkheid.

Ik bied oprecht mijn verontschuldigingen aan iedereen aan, die ooit is getroffen door de gevolgen van enige vorm oorlog en geweld. Toen de spanningen tussen de Russen en mensen uit de Oekraïne groeiden geloofde ik niet dat er veel zou gebeuren, in ieder geval niet zodat het mijn wereld van privileges zou beïnvloeden. Nu deze oorlog escaleert en steeds dichter bij mijn persoonlijke leven komt alsook dat van duizenden anderen heb ik complete ontsteltenis gevoeld. Ik dacht werkelijk dat het niveau van het collectieve bewustzijn in het westen hoger zou zijn dan die, deze tragedie heeft voortgebracht. Dat ons denken nog steeds de bereidheid voortbrengt om een ander te doden om macht en controle te verkrijgen. Ik voel me nederig door mijn onwetendheid, mijn gevoel van privilege en mijn passiviteit.

Gedurende de horror van wat er gaande is in Oekraïne zijn duizenden naar voren gestapt met daden van een grootse goedheid en moed. Kijk naar de vele mensen die hun huizen hebben geopend voor vluchtelingen, die naar de Oekraïne zijn afgereisd om te laten zien dat het in hun ogen een onrechtvaardige invasie is, die medische benodigdheden hebben gestuurd, knuffels voor de getraumatiseerde kinderen, eten en geld. Ik ben geraakt door de vele Oekraïners en Russen die samen pogingen doen om de oorlog te beëindigen omdat ze herkennen dat dit niet is wat de meesten van ons willen of in geloven.

En ik geloof dat het tijd voor ons is om spirituele activisten te worden, wanneer je je hulpeloos of machteloos voelt door wat er gebeurt, wees er dan van overtuigd dat er meer is dat we allemaal kunnen doen. We kunnen verantwoordelijkheid nemen voor hoe ons denken deze gebeurtenissen heeft veroorzaakt die zich nu laten zien. Denk aan: “De uiterlijke wereld reflecteert het innerlijke”. Wanneer we geweld zien, dorst naar macht, controle en hebzucht “daarbuiten”, moeten we begrijpen dat dit onze collectieve gedachten zijn die dit hebben gecreëerd. Het is het collectieve denken dat een Hitler of een Poetin produceert, het collectieve denken produceert honger, armoede en wanhoop en het collectieve denken produceert deze huidige oorlog.

Wanneer ons denken dit heeft gecreëerd, dan kan ons denken ook iets anders creëren. Om dit te doen moeten we eerst verantwoordelijkheid nemen hoe ons denken de wereld die we zien heeft gecreëerd. Natuurlijk moeten we daarnaast ook doorgaan met het bieden van praktische hulp, doneren wat we kunnen en compassie hebben met iedereen die betrokken is. Ook kunnen we collectief een krachtig verschil maken door zeer waakzaam te onderzoeken hoe onze individuele gedachten bijdragen aan de waanzin die we zien.

Vraag jezelf: “Wat zie ik in de wereld waardoor ik onvrede ervaar?” Wanneer ik hebzucht, manipulatie, geweld, compassieloosheid, controle, onverschilligheid voor het lijden van anderen waarneem, waar ben ik dit in mijn denken geweest? Waar in mijn denken haat ik? Waar ben ik in oorlog tegen de ander? Waar drijft angst me te reageren op een niet liefdevolle manier. Waar kan ik dit, naast mijzelf, in mijn familiegeschiedenis vinden? De acties van mijn voorouders, mijn land en mijn cultuur?

Gedachten creëren actie. Wij en onze voorouders hebben deze wereld gecreëerd door onze gedachten. We moeten verantwoordelijkheid nemen voor deze gedachten, het dualistische denken van goed en kwaad moet stoppen, en we moeten ons verontschuldigen. We moeten ons verkeerd gerichte denken vergeven en verder gaan met eerlijkheid, nederigheid en de bereidheid om verantwoordelijkheid te nemen.

We vragen je om samen met ons dit simpele en diepgaande innerlijke werk te doen. Collectief kunnen we een wereld creëren waar we in de kracht van Liefde staan en niet de liefde voor macht. Laten we samen de visie van Martin Luther King vasthouden:

“Ik weiger de visie te accepteren dat de mensheid zo tragisch gebonden is aan de sterrenloze middernacht van racisme en oorlog, dat het heldere ochtendgloren van vrede en broederschap nooit een realiteit kan worden. Ik geloof dat de ongewapende waarheid en onvoorwaardelijke liefde het laatste woord zullen hebben.”

Martin Luther King Jr.

Met Liefde en hoop, Jane en Paul