Jane’s story
I have often wished that the Course in Miracles had a different name. How hokey, how not mainstream – how hard to explain to people without appearing slightly evangelical. Admittedly, the name did not prevent me from picking up the book or becoming a student myself, but I have found it hard to ignore the dubious expressions on many people’s faces when I tell them I am a student of ACIM.
“Miracles?” “Like raising the dead, turning water into wine?” OK. I have tried to explain “no nothing like that really –it’s change in perception – no dead people”, but unless I am talking to someone who has some grounding in the course or similar works, I can guarantee the end of the conversation is near.
My family is a case in point – for the longest time they have thought I had been absorbed into some benign cult and that hopefully one day I would find myself and snap out of it. Over the many years of being a student of the Course, I would answer any questions they asked (which were very very few!) but made it my policy to not give information that was not asked for.
Many things changed in my life and that of my parents. One of the most significant change for my parents was the shift from being strong and independent to being elderly and unsure. Two years before his death, my father had a stroke that left him unable to care for himself. He was limited in his ability to walk, he could not drive, his eyesight was problematic, and he struggled with depression. My mother became the strong one, the caregiver who somehow at 84 was determined to “keep her chin up” and do what needed to be done to get by.
They lived on the Isle of Man, a remote island in the Irish Sea, population about 65,000. They retired there to get away from the headaches of crime, traffic, polluted air they saw in England and North America and were happy. They chose a place in a small enclave of respectable houses six hilly miles from the nearest town and medical services and minded their own business. They knew their neighbours’ names and that was about it. It suited them being private and critical in the British middle-class way. Most importantly, they were self-sufficient.
Then came the stroke and their lives collapsed, every premise of what made sense disappeared and for the first time in their adult lives they needed help.
We were a small family. My brother lived in Florida at the time and I lived in Toronto. I had one cousin in England and my son living in Ottawa – that was it. At the time of the stroke my brother and I did what we could and continued to do so. But it was the ongoing day to day living that was the consistent challenge for my parents. Just as my Dad was recovering from his stroke, he fell and broke his hip setting him back further. My mother bravely learned to drive again at 83 and then 10 months later totaled the car narrowly escaping killing herself, my father and several passersby. The story was not cheerful, and I continue to be humbled by what it is to be old and have your body betray you. And fellow CIM students, it is not helpful at times like these to tell people they do not have a body!!
Being proud, my parents were not able to ask for help and were flabbergasted by the warmth and love that began to pour their way from their respective neighbours. Muriel and Ernie make them laugh and took my Mum to the shops, Maggie baked cakes and brought wine for special occasions, sitting for hours telling wild Irish stories, and Vera and Ted phoned and went out of their way to make sure Mum and Dad had everything they needed.
Why would anyone do this asked my Mum and Dad? And finally, finally I got to share what the Course had given me. With great delicacy and respect I was able to explain; “They do it because they experience love and pleasure in giving. They do it because that is what we all are at the core and all that we all want is to be able to give and receive love. Simple acts of kindness, things you have given all your lives to others just because you wanted to with no strings attached. And that, my very dear parents, is a miracle.””
I still get emotional when I recall that moment. The memory of their faces as they moved from doubt to confusion to recognition of Truth; the look of sheer wonder, innocence, and gratitude on their faces was worth all the years of waiting to me.
The Course mentions that the lesson is meaningless without a demonstration. A few months after this, I received a phone call from my mother saying a woman just “out of the blue” had given her a shopping bag she had admired at the hairdressers. “Why would she do that Janey? I thought surely, I should give her some money and then I thought about what you had said that people like to give, and I just said, “thank you”.
I was so proud of her!!
I am grateful that I was given the opportunity to share with my parents the beauty and love that surrounds us all the time if we choose to see it. A miracle indeed.
So, what is a miracle? Everything that comes from Love.
It is the moment we can acknowledge we are willing to see the world and all events differently, there is no lack, there is no need to operate from fear, it’s safe to give and receive the love that we are.
Miracles are simple, the Couse tells us they are happening all the time we just need to learn to become aware. So, stop looking for big events, pay attention to all that is happening around you, focus on the wish to see miracles, and you will.
Wat is een Wonder?
Janes verhaal
Ik heb vaak gewenst dat A Course in Miracles een andere naam had. Wat een rare, niet-mainstream titel – moeilijk uit te leggen aan mensen zonder over te komen als een soort evangelist. Toegegeven, de naam heeft me er niet van weerhouden het boek op te pakken of een student ervan te worden, maar ik vind het lastig om de bedenkelijke gezichtsuitdrukkingen van mensen te negeren wanneer ik vertel dat ik een student ben van ACIM.
“Wonderen?” “Zoals doden tot leven wekken, water in wijn veranderen?” Okee. Dan probeer ik uit te leggen: “Nee, zoiets niet – het gaat om een verandering in perceptie – geen doden of zo”, maar tenzij ik met iemand praat die al wat vertrouwd is met de Cursus of vergelijkbaar werk, weet ik zeker dat het gesprek dan zo goed als afgelopen is.
Mijn familie is daar een goed voorbeeld van – jarenlang dachten ze dat ik terechtgekomen was in een soort onschuldige sekte, en dat ik hopelijk op een dag mezelf weer zou terugvinden. Door de jaren heen dat ik student was van de Cursus, beantwoordde ik de paar vragen die ze stelden (het waren er héél weinig!), maar ik maakte er een gewoonte van om niets te vertellen wat niet gevraagd werd.
Er veranderde veel in mijn leven en in dat van mijn ouders. Eén van de grootste veranderingen voor hen was de verschuiving van sterk en zelfstandig zijn naar oud en onzeker worden. Twee jaar voor zijn dood kreeg mijn vader een beroerte, waardoor hij niet meer voor zichzelf kon zorgen. Hij kon nauwelijks lopen, mocht niet meer rijden, zijn gezichtsvermogen liet hem in de steek, en hij worstelde met depressie. Mijn moeder werd degene die de boel bij elkaar hield – de verzorgende, die vastberaden was om “haar kin omhoog te houden” en op haar 84e gewoon deed wat nodig was om de dag door te komen.
Ze woonden op het eiland Man, een afgelegen eiland in de Ierse Zee met een bevolking van ongeveer 65.000 mensen. Ze waren daar met pensioen gegaan om weg te zijn van de problemen zoals criminaliteit, verkeer en luchtvervuiling die ze kenden uit Engeland en Noord-Amerika. En ze waren gelukkig. Ze woonden in een rustige wijk, zes heuvelachtige mijlen van het dichtstbijzijnde stadje en medische voorzieningen. Ze bemoeiden zich nergens mee. Ze kenden de namen van hun buren en daar hield het zo’n beetje op. Precies zoals ze het wilden – privé en kritisch, op z’n Brits-middenklasse manier. Het belangrijkste: ze waren zelfredzaam.
Toen kwam de beroerte, en hun leven stortte in. Alles wat ooit logisch en vanzelfsprekend leek, verdween. Voor het eerst in hun volwassen leven hadden ze hulp nodig.
Wij waren een kleine familie. Mijn broer woonde destijds in Florida, ikzelf in Toronto. Eén neef in Engeland en mijn zoon in Ottawa – dat was het. Toen de beroerte gebeurde, deden mijn broer en ik wat we konden, en bleven dat ook doen. Maar het dagelijks leven, dáár zaten de echte uitdagingen voor mijn ouders. Net toen mijn vader enigszins herstelde van de beroerte, viel hij en brak zijn heup, wat hem weer helemaal terugwierp. Mijn moeder leerde op haar 83e opnieuw autorijden – moedig – en tien maanden later total-lossde ze de auto bijna dodelijk, voor zichzelf, mijn vader en enkele voorbijgangers. Het was geen vrolijk verhaal, en ik blijf nederig onder de realiteit van oud worden en verraden worden door je eigen lichaam. En medestudenten van de Cursus: het is op zulke momenten écht niet behulpzaam om mensen te vertellen dat ze geen lichaam hebben!
Mijn ouders waren te trots om hulp te vragen, en waren stomverbaasd over de warmte en liefde die van hun buren begon te komen. Muriel en Ernie maakten ze aan het lachen en namen mijn moeder mee naar de winkels, Maggie bakte taarten en bracht wijn voor speciale gelegenheden, en zat uren te vertellen over wilde Ierse verhalen. Vera en Ted belden vaak en zorgden ervoor dat mijn ouders alles hadden wat ze nodig hadden.
“Waarom zouden mensen dit doen?” vroegen mijn ouders zich af. En eindelijk, eindelijk, kon ik delen wat de Cursus mij had gegeven. Met grote voorzichtigheid en respect legde ik uit: “Ze doen het omdat ze liefde en plezier ervaren in het geven. Ze doen het omdat dát is wie we in wezen allemaal zijn – en wat we allemaal willen: liefde geven en ontvangen. Simpele daden van vriendelijkheid, dingen die jullie zelf je hele leven aan anderen hebben gegeven, gewoon omdat je dat wilde – zonder bijbedoelingen. En dát, mijn allerliefste ouders, is een wonder.”
Ik word nog steeds emotioneel als ik aan dat moment terugdenk. De herinnering aan hun gezichten terwijl ze van twijfel naar verwarring en uiteindelijk naar herkenning van de Waarheid gingen – de uitdrukking van pure verwondering, onschuld en dankbaarheid – maakte al die jaren van wachten de moeite waard.
In de Cursus staat dat een les betekenisloos is zonder een demonstratie. Enkele maanden later kreeg ik een telefoontje van mijn moeder. Een vrouw had haar, “zomaar uit het niets”, een boodschappentas gegeven die ze bij de kapper had bewonderd. “Waarom zou ze dat doen, Janey? Ik dacht dat ik haar geld moest geven, en toen dacht ik aan wat jij zei: dat mensen graag geven. Dus ik zei gewoon: ‘Dank u wel.’”
Ik was zó trots op haar!
Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om met mijn ouders de schoonheid en liefde te delen die ons altijd omringt, als we ervoor kiezen die te zien. Een wonder, inderdaad.
Dus, wat is een wonder? Alles wat voortkomt uit Liefde.
Het is het moment waarop we erkennen dat we bereid zijn de wereld en alle gebeurtenissen anders te zien. Er is geen gebrek, er is geen reden om vanuit angst te leven – het is veilig om te geven en te ontvangen wat we zijn: liefde.
Wonderen zijn eenvoudig. De Cursus zegt dat ze de hele tijd plaatsvinden – we hoeven alleen te leren ze op te merken. Dus stop met zoeken naar grote gebeurtenissen, let op wat er om je heen gebeurt, focus op de wens om wonderen te zien – en je zult ze zien.
