Every year, Jane and I set a goal based on the Truth we want to experience about ourselves, others, and the world. The Universe listens. Not only does the Universe listen, but it also provides the perfect lessons to ensure we receive and embody the Truth we have asked for. You may have noticed that goals set within the style of A Course in Miracles (ACIM) are very different from the goals we set when we want something tangible. Tangible goals usually follow a linear path in which each step makes sense. When we ask for something less tangible and state; “I want to experience the Truth,” the path to achieving that goal is anything but linear. Instead, we are presented with puzzling scenarios that encourage us to view every experience and challenge we encounter as stepping stones towards achieving the goal.
This exercise of setting goals is not for the faint of heart. The moment we set our intention we have absolutely no control over the form our lessons will take. Some lessons are pleasant and joyful, while others are more taxing. One year we stated we wanted to experience true gratitude. Within a period of one month, we lost electricity, heating, and water in our house. Lightning struck a nearby pole that was not properly grounded, and all our electronics fried. "Humble" does not even come close to describing how I felt when, once repaired, I could turn on a light switch or flush a toilet, and truly say, “thank you!”
What does this story have to do with extending love? The goal I (Paul) set for this year was the desire to experience true defencelessness. I let the Universe, and all my friends know my intention, and then I waited. At first my lessons were gentle, almost innocuous, and I was happy with that. And then the big one arrived.
Jane and I have lived in the Netherlands for 13 years now and return to Canada once or twice a year to give workshops and to visit friends and family. This fall, we decided to take two weeks to reconnect.
I do my best to keep up with what is happening politically and socially in Canada, which also means keeping up with American news. The two countries share the world’s longest land border of 8,900 kilometres. Years ago, they were good friends and neighbours, and anyone could cross the border with just a driver’s license as identification. Not so in recent years.
Upon returning to Canada this time, I was shocked to discover that the division of political and social positions was just as pronounced in Canada as in the United States. I found that several members of my family and friends in Canada were very pleased with the results of the general election in the U.S. They were convinced that the new president would usher in a period of peace and prosperity never before seen in world history. They believed that Israel and Palestine would settle their differences, and the war in Ukraine would end within days.
I was appalled. My position differed and I had assumed my friends and family would hold similar views to mine. How could this happen? We had an apparent division in values and thinking, and honestly, I thought my way of seeing things was right. They were misinformed and wrong. My immediate reaction was the desire to showcase my logic, intellect, and spiritual maturity and to convince them of the “right way” to view the world. In the past, I would have pointed out the flaws in their thinking and done my best to convince them that my conclusions were far more realistic.
But then, how would that align with my goal of defencelessness? Everything in me wanted to fight, to prove the errors in their thinking. I had to step back from these conversations and look my desire to defend myself straight in the eye. I realised I did not really have a clue what being defenceless looked like in this situation. I needed help, I needed to calm down and ask myself what Love would do. Well, Love told me to open my mind and my heart, put my ego aside and be curious.
I began to ask questions from a position of wanting to understand what my friends and others thought and how they came to their positions. I gave space to their perspectives and beliefs. I did my best, and while some of my questions were thinly disguised defences in themselves, this approach created far more peaceful and satisfying conversations than staking out our respective positions and defending their correctness. Together we were able to use our conversations and even our differences as a means of connecting and remembering that no matter our thoughts or perceptions of the world, what was most important was our friendship and connection.
As I thought more about this experience later, I realized it gave me greater clarity and understanding of an insight that has been with me for some time but has been difficult to articulate.
Early in life, I understood that we live in an insane, traumatised world that was crying for healing. The world we perceive, though an illusion, experiences war, poverty, hunger, inequality, greed, murder, natural disasters, global warming, and the possibility of nuclear annihilation. We are bombarded daily with invitations to succumb to fear, and it takes great discipline to maintain trust and faith that all is well.
William Shakespeare said, “All the world’s a stage, and all the men and women merely players.” Each of us must play a role on this stage of life for as long as we are here. Whether we play stage right or left, front and centre in the spotlight, in the conspiratorial shadows of the back, or stay seemingly uninvolved in the middle, we must take a position and play a part. We can choose to change our positions and play different roles at any time and whichever part we play, we come into conflict with others playing different parts in other positions. The play is ongoing, complicated, confusing, and very time-consuming. With over 8 billion people now living on the planet, just imagine how many different beliefs, opinions, and positions exist regarding the worldly issues we currently face.
Every time any one of us takes a position on what we believe is right, we do so in opposition to someone who holds different views. By doing so, we are adding to and supporting the conflict of division and separation from one another. The good news is.... It’s all just a distraction.
Yet behind the stage, operating flawlessly since time immemorial, I believe there is an ongoing divine and loving conspiracy working hard to bring us all to the Light. If that is so, then our real work here is to be active contributors in service to this conspiracy. We are constantly engaged in a dance of division and separation from one another. This dance distracts us from what is really happening and prevents us from being active contributors in service of Love.
The world (the stage) is currently in a phase of strong turbulence. Sometimes, even dedicated ACIM students find it difficult to choose love over fear. Recently, we participated in a Wednesday meditation where we focused on envisioning everything happening in the world as a major storm—we can be the eye of that storm where peace, gentleness, and non-dualistic reality can exist. As we hold that space and invite others to join us, the eye grows larger and larger until the storm dissipates.
I will always have a position and a part to play, as will you, on the stage of life, and the actions I take to maintain or change that part will have consequences within the play itself. This defines who I am on all the days of my life, constantly evolving. My task is to not take it all too seriously and always remember that, behind all the drama and trauma, as well as the laughter and joy, lies my connection to the Truth of what I am. Innocent and an embodiment of Love itself. That remains constant and unchanging for me, and for everyone else, regardless of what we say, do, think, dream, or wish. Standing for and exemplifying the equality of that Truth can change the world. And that, indeed, is a miracle.
Thank you, Universe and my Canadian family for demonstrating all is actually well and how much deeper I can experience Love when I let go of my need to defend.
Liefde Uitbreiden in een Verdeelde Wereld
Elk jaar stellen Jane en ik een doel op basis van de Waarheid die we over onszelf, anderen en de wereld willen ervaren. Het Universum luistert. Niet alleen luistert het Universum, maar het biedt ook de perfecte lessen om ervoor te zorgen dat we de Waarheid ontvangen en belichamen waar we om hebben gevraagd. Je hebt misschien gemerkt dat doelen die zijn gesteld in de stijl van Een Cursus in Wonderen (ECIW) heel anders zijn dan de doelen die we stellen wanneer we iets tastbaars willen. Tastbare doelen volgen meestal een lineair pad waarbij elke stap logisch is. Wanneer we echter om iets minder tastbaars vragen en stellen: "Ik wil de Waarheid ervaren," is het pad naar dat doel allesbehalve lineair. In plaats daarvan worden we geconfronteerd met raadselachtige situaties die ons aanmoedigen om elke ervaring en uitdaging te zien als een opstapje naar het bereiken van ons doel.
Deze oefening van het stellen van doelen is niet voor angsthazen. Zodra we onze intentie zetten, hebben we absoluut geen controle over de vorm die onze lessen aannemen. Sommige lessen zijn aangenaam en vreugdevol, terwijl andere zwaarder wegen. Een jaar lang stelden we ons ten doel om echte dankbaarheid te ervaren. Binnen een maand verloren we elektriciteit, verwarming en water in ons huis. De bliksem sloeg in op een nabijgelegen paal die niet goed geaard was, waardoor al onze elektronica doorbrandde. "Nederig" dekt niet eens hoe ik me voelde toen ik, nadat alles gerepareerd was, een lichtschakelaar kon omzetten of een toilet kon doorspoelen en oprecht kon zeggen: "Dank je wel!"
Wat heeft dit verhaal te maken met liefde uitbreiden? Het doel dat ik (Paul) dit jaar stelde, was de wens om echte weerloosheid te ervaren. Ik liet het Universum en al mijn vrienden mijn intentie weten en wachtte vervolgens af. In eerste instantie waren mijn lessen zacht en onschuldig, en daar was ik blij mee. En toen kwam de grote test.
Jane en ik wonen nu al 13 jaar in Nederland en keren een of twee keer per jaar terug naar Canada om workshops te geven en vrienden en familie te bezoeken. Deze herfst besloten we twee weken de tijd te nemen om ons te herverbinden.
Ik probeer op de hoogte te blijven van wat er politiek en sociaal gebeurt in Canada, wat ook betekent dat ik Amerikaans nieuws volg. De twee landen delen de langste landsgrens ter wereld van 8.900 kilometer. Jaren geleden waren ze goede buren en kon iedereen de grens oversteken met alleen een rijbewijs als identificatie. Dat is de laatste jaren niet meer zo.
Toen we deze keer naar Canada terugkeerden, was ik geschokt om te ontdekken dat de politieke en sociale verdeeldheid net zo uitgesproken was als in de Verenigde Staten. Sommige familieleden en vrienden in Canada waren erg blij met de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen. Ze waren ervan overtuigd dat de nieuwe president een periode van vrede en welvaart zou inluiden zoals nooit eerder in de wereldgeschiedenis was gezien. Ze geloofden dat Israël en Palestina hun geschillen zouden bijleggen en dat de oorlog in Oekraïne binnen enkele dagen zou eindigen.
Ik was verbijsterd. Mijn standpunt was anders en ik ging ervan uit dat mijn vrienden en familie soortgelijke opvattingen zouden hebben als ik. Hoe kon dit gebeuren? Er was een duidelijke kloof in waarden en denken, en eerlijk gezegd dacht ik dat mijn manier van kijken naar de wereld de juiste was. Zij waren verkeerd geïnformeerd en fout. Mijn eerste reactie was de drang om mijn logica, intellect en spirituele volwassenheid te tonen en hen te overtuigen van de "juiste" manier om naar de wereld te kijken. In het verleden zou ik hebben gewezen op de tekortkomingen in hun denken en geprobeerd hebben hen te overtuigen dat mijn conclusies realistischer waren.
Maar hoe zou dat overeenkomen met mijn doel van weerloosheid? Alles in mij wilde vechten, de fouten in hun denken bewijzen. Ik moest een stap terugzetten en mijn neiging tot zelfverdediging recht in de ogen kijken. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk geen idee had hoe weerloosheid er in deze situatie uitzag. Ik had hulp nodig. Ik moest kalmeren en mezelf afvragen wat Liefde zou doen. Liefde vertelde me mijn geest en hart te openen, mijn ego opzij te zetten en nieuwsgierig te zijn.
Ik begon vragen te stellen vanuit een oprechte wens om te begrijpen wat mijn vrienden dachten en hoe ze tot hun standpunten waren gekomen. Ik gaf ruimte aan hun perspectieven en overtuigingen. Ik deed mijn best, en hoewel sommige van mijn vragen verkapte verdedigingen waren, leverde deze benadering veel vredigere en bevredigendere gesprekken op dan simpelweg onze standpunten innemen en verdedigen. Samen konden we onze gesprekken en zelfs onze verschillen gebruiken als een middel om verbinding te maken en ons te herinneren dat, ongeacht onze gedachten of percepties van de wereld, onze vriendschap en connectie het belangrijkste waren.
Later, toen ik over deze ervaring nadacht, kreeg ik een dieper inzicht in iets dat al langer in me leefde maar moeilijk onder woorden te brengen was.
Al vroeg in mijn leven begreep ik dat we leven in een krankzinnige, getraumatiseerde wereld die snakt naar genezing. De wereld die we waarnemen, hoewel een illusie, ervaart oorlog, armoede, honger, ongelijkheid, hebzucht, moord, natuurrampen, opwarming van de aarde en de dreiging van nucleaire vernietiging. Dagelijks worden we overspoeld met uitnodigingen om toe te geven aan angst, en het vergt grote discipline om vertrouwen en geloof te behouden dat alles goed is.
William Shakespeare zei: "De hele wereld is een toneel, en alle mannen en vrouwen slechts spelers." Ieder van ons moet een rol spelen op dit levenspodium zolang we hier zijn. Maar achter het toneel werkt er sinds onheuglijke tijden een goddelijke en liefdevolle samenzwering die ons allemaal naar het Licht probeert te brengen. Onze echte taak hier is om actieve deelnemers te zijn in dienst van deze samenzwering. We raken voortdurend afgeleid door de dans van verdeeldheid en scheiding, wat ons belemmert om dienstbaar te zijn aan de Liefde.
De wereld bevindt zich momenteel in een fase van grote turbulentie. Zelfs toegewijde ECIW-studenten vinden het soms moeilijk om liefde boven angst te kiezen. Onlangs namen we deel aan een woensdagmeditatie waarin we alles wat er in de wereld gebeurt visualiseerden als een grote storm—en wij kunnen het oog van die storm zijn, waar vrede, zachtheid en een non-dualistische realiteit kunnen bestaan. Hoe meer we die ruimte vasthouden en anderen uitnodigen zich erbij aan te sluiten, hoe groter het oog wordt, totdat de storm oplost.
Mijn taak is om het allemaal niet te serieus te nemen en altijd te onthouden dat, achter al het drama en trauma, evenals het lachen en de vreugde, mijn verbinding met de Waarheid ligt: ik ben onschuldig en een belichaming van Liefde zelf. Dat blijft constant en onveranderlijk, voor mij en voor iedereen, ongeacht wat we zeggen, doen, denken, dromen of wensen. Opkomen voor en het uitdragen van die Waarheid kan de wereld veranderen. En dat is werkelijk een wonder.
Dank je, Universum en mijn Canadese familie, voor het tonen dat alles eigenlijk goed is en hoeveel dieper ik Liefde kan ervaren als ik mijn behoefte om me te verdedigen loslaat.
