Time to own the truth we are Brilliant, gorgeous, talented and fabulous!
I think Learning to love ourselves is a radical act that has huge implications for the changes we are being called to make in our world.
One of the songs we like to play at our workshops lately is the adaptation of Marianne Williamsons famous poem – It is not our darkness but our light that frightens us. The words are Marianne’s interpretation of what the CIM has to say about thinking of ourselves as small and unworthy is actually arrogant. In the words of friend,” God (the Universe) does not make junk!” How arrogant to deny our magnificence?
The Course reminds us that true humility is accepting our light. For me this means accepting my worth. Not the interpretation I put on the word and all the evidence I collect to try and prove that I am worthy like outward measures of success for example. Or the long list of ways I may try to prove my lack of worthiness, by struggling financially, staying in a job that doesn’t feed my soul, wanting a relationship, ending a relationship as a few examples. Whether I am collecting evidence of my worth or evidence of my lack of worth what remains the same and is key is the need to prove it.
Through the work we do we meet many people, especially young people, how invested and preoccupied they are with the belief that they are not good enough. OK – I struggle with it too – let’s be honest.
The CIM tells us our major mistake is believing we establish our worth and all our attempts to prove or disprove come from fear. Our worth is established for us.
Although many of us have be trained to believe …. The opposite is true. Thinking we are not good enough is a protection racquet. It numbs us and protects us from potential rejection (we do it first), or strong emotions of disappointment perhaps. As long as we tell ourselves we are not good enough or unworthy, we never have to brave the world of uncertainty. We also never get to live fully, follow our passions and showup in our full glory.
As Marianne’s poem states: “We ask ourselves who are we to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous?
The response from ACIM?
“Who are we not to be?”
And if we knew our magnificence and stopped hiding behind our self created sense of worth – watch out world. Can you imagine what would happen if we all started believing in ourselves? Pursuing what makes us feel alive, picking ourselves up when things don’t work out and simply moving forward, showing up and telling the truth without fear?
This work is radical.
Tijd om de waarheid te erkennen dat we briljant, prachtig, getalenteerd en fantastisch zijn!
Ik denk dat leren om van onszelf te houden een radicale daad is die enorme implicaties heeft voor de veranderingen die we in onze wereld moeten maken.
Een van de nummers die we de laatste tijd graag spelen tijdens onze workshops is de bewerking van het beroemde gedicht van Marianne Williamson – It is not our darkness but our light that frightens us. De woorden zijn Mariannes interpretatie van wat de Cursus In Wonderen te zeggen heeft over het feit dat we onszelf als klein en onwaardig beschouwen, eigenlijk arrogant is. In de woorden van een vriend: "God (het universum) maakt geen rommel!" Hoe arrogant is het om onze grootsheid te ontkennen?
De cursus herinnert ons eraan dat ware nederigheid het accepteren van ons licht is. Voor mij betekent dit het accepteren van mijn waarde. Niet de interpretatie die ik aan het woord geef en al het bewijs dat ik verzamel om te proberen te bewijzen dat ik het waard ben, zoals uiterlijke maatstaven voor succes bijvoorbeeld. Of de lange lijst met manieren waarop ik mijn gebrek aan waarde probeer te bewijzen, door financieel te worstelen, in een baan te blijven die mijn ziel niet voedt, een relatie te willen, een relatie te beëindigen, om maar een paar voorbeelden te noemen. Of ik nu bewijs verzamel van mijn waarde of bewijs van mijn gebrek aan waarde, wat hetzelfde blijft en de sleutel is, is de behoefte om het te bewijzen.
Door het werk dat we doen, ontmoeten we veel mensen, vooral jongeren, hoe geïnvesteerd en gepreoccupeerd ze zijn met de overtuiging dat ze niet goed genoeg zijn. Oké, ik worstel er ook mee, laten we eerlijk zijn.
De Cursus In Wonderen vertelt ons dat onze grootste fout is dat we geloven dat we onze waarde vaststellen en dat al onze pogingen om te bewijzen of te ontkrachten voortkomen uit angst. Onze waarde wordt voor ons vastgesteld.
Hoewel velen van ons zijn getraind om te geloven .... Het tegenovergestelde is waar. Denken dat we niet goed genoeg zijn, is een beschermingsracket. Het verdooft ons en beschermt ons tegen mogelijke afwijzing (we doen het eerst), of sterke emoties van teleurstelling misschien. Zolang we onszelf vertellen dat we niet goed genoeg of onwaardig zijn, hoeven we nooit de wereld van onzekerheid te trotseren. We krijgen ook nooit de kans om volledig te leven, onze passies te volgen en in volle glorie te verschijnen.
Zoals Mariannes gedicht zegt: "We vragen onszelf af wie we zijn om briljant, prachtig, getalenteerd en fantastisch te zijn?
Het antwoord van ECIW?
"Wie zijn we om niet te zijn?"
En als we onze grootsheid kenden en stopten met ons te verschuilen achter ons zelfgecreëerde gevoel van waarde - kijk uit wereld. Kun je je voorstellen wat er zou gebeuren als we allemaal in onszelf zouden gaan geloven? Door te streven naar wat ons het gevoel geeft dat we levend zijn, onszelf op te pakken als dingen niet werken en gewoon vooruit te gaan, te verschijnen en de waarheid te vertellen zonder angst?
Dit werk is radicaal.
