True forgiveness is a gift to ourselves

My relationship with my father was never very good and close, it felt normal to me but in hindsight this was not the case.

During my very first ICU workshop on the Friday evening, I received a phone call from my father that he had been diagnosed with prostate cancer. Strangely enough, that didn't bother me at all, I didn't feel anything, it was empty, and I didn't know what to say other than "so annoying dad".

It's no surprise that the workshop with its focus on forgiveness was all about my relationship with my father. My parents used to be strict and there were regular threats: “wait until your father comes home”. And when he did come home I also got a smack from the front or a kick under my behind because I could never get to my room fast enough. The fear of punishment has continued throughout my adult life. I find it hard to take risks and very, very afraid of making mistakes in any way.

I always felt small, meaningless and above all,  very guilty. I had no self love and always tried to please everyone. On the Saturday of the workshop, I was given a cradle by the group. This was a beautiful experience resulting in an incredible feeling of self love. My tears and sense of softness tears came naturally, what a change from the emptiness I felt before.

But the biggest breakthrough came during a breathing session on Sunday morning. I was shown through my own thoughts during the session that this fear of punishment was MY projection.My father was completely innocent in this and he has never had anything to do with my feeling of guilt. This was made very clear to me and I could see, understand and feel it completely. I was willing to see my experiences with him completely differently. At the end of the session, Paul said that the people who wanted to lie down could lie down for a while, while the rest who wanted to have breakfast or a shower could go about their business. I stayed lying down because I felt enormous fatigue and relaxation. It is no coincidence that Paul then put on Stef Bos's song 'Papa' and what happened then was HUGE.

I felt a feeling of warmth and Love rising from my toes that filled my whole being. I felt so much Love for my father that the tears came and kept coming. The lesson from the course also emerged that when the block against love is removed, the Love that was always there is automatically experienced again and I could feel how incredibly true that is.

An added bonus occurred about two weeks after the workshop. I was with my parents and my father asked me something out of the blue that he never had before. He asked, “do you love me?”. And from my heart I could tell him that I had never loved him as much as I did at that moment and that was really palpable, also for him. What a lovely and glorious moment and one I will cherish for the rest of my life. Especially now that my father passed away a few weeks ago, I am grateful that I was able to forgive him for something that never happened.

Goodbye dear dad, I love you.

Your daughter Wilma

Echte vergeving is een cadeau aan onszelf

Door Wilma Verbeek

Mijn relatie met mijn vader was nooit erg goed en hecht; het voelde normaal voor mij, maar achteraf gezien was dit niet het geval. Tijdens mijn allereerste ICU-workshop op de vrijdagavond kreeg ik een telefoontje van mijn vader dat hij de diagnose prostaatkanker had gekregen. Vreemd genoeg deed dat me helemaal niets, ik voelde niets, het was leeg, en ik wist niet wat ik moest zeggen, behalve “wat vervelend, papa”.

Het is dan ook geen verrassing dat de workshop, met zijn focus op vergeving, helemaal draaide om mijn relatie met mijn vader. Mijn ouders waren vroeger streng en er waren regelmatig dreigementen: “Wacht maar tot je vader thuis komt.” En wanneer hij thuis kwam, kreeg ik ook een klap van voren of een trap onder mijn achterste, omdat ik nooit snel genoeg naar mijn kamer kon komen. De angst voor straf heeft door mijn volwassen leven heen voortgeduurd. Ik vind het moeilijk om risico's te nemen en ben heel erg bang om op enige manier fouten te maken.

Ik voelde me altijd klein, zinloos en vooral heel schuldig. Ik had geen zelfliefde en probeerde altijd iedereen te pleasen. Op de zaterdag van de workshop kreeg ik een cradle van de groep. Dit was een prachtige ervaring die resulteerde in een ongelooflijk gevoel van zelfliefde. Mijn tranen en gevoel van zachtheid kwamen natuurlijk naar boven, wat een verandering was van de leegte die ik daarvoor voelde.

Maar de grootste doorbraak kwam tijdens een ademsessie op zondagochtend. Tijdens de sessie werd mij door mijn eigen gedachten duidelijk gemaakt dat deze angst voor straf míjn projectie was. Mijn vader was hierin volkomen onschuldig en hij had nooit iets te maken gehad met mijn gevoel van schuld. Dit werd me heel duidelijk en ik kon het volledig zien, begrijpen en voelen. Ik was bereid om mijn ervaringen met hem volledig anders te bekijken. Aan het einde van de sessie zei Paul dat de mensen die wilden liggen, een tijdje konden liggen, terwijl de rest die wilde ontbijten of douchen, hun gang kon gaan. Ik bleef liggen omdat ik enorme vermoeidheid en ontspanning voelde. Het is geen toeval dat Paul vervolgens het nummer 'Papa' van Stef Bos opzette en wat er toen gebeurde was GEWELDIG.

Ik voelde een gevoel van warmte en Liefde opstijgen vanuit mijn tenen dat mijn hele wezen vulde. Ik voelde zoveel Liefde voor mijn vader dat de tranen kwamen en bleven komen. Ook kwam de les van de cursus naar voren dat wanneer het blok tegen liefde wordt weggenomen, de Liefde die er altijd is geweest automatisch weer ervaren wordt, en ik kon voelen hoe ongelooflijk waar dat is.

Een extra bonus vond zo'n twee weken na de workshop plaats. Ik was bij mijn ouders en mijn vader vroeg me ineens iets wat hij nooit eerder had gedaan. Hij vroeg: “Hou je van me?” En vanuit mijn hart kon ik hem vertellen dat ik nooit zoveel van hem had gehouden als op dat moment, en dat was echt voelbaar, ook voor hem. Wat een prachtig en gloriek moment, en eentje die ik de rest van mijn leven zal koesteren. Vooral nu, nu mijn vader een paar weken geleden is overleden, ben ik dankbaar dat ik hem voor iets dat nooit is gebeurd, kon vergeven.

Vaarwel lieve papa, ik hou van je.

Je dochter Wilma